من سکوت را دوست دارم چراکه در آن
هنگام نگاهم با پنجره دوست می شود
بازش می کندو مرا از این دخمه می رهاند
من آواز حزن آلود آن نابینارا دوست دارم
چرا که در اوج نیاز نامش گدا نیست
من صدای زنگ خانه را دوست دارم
چرا که همیشه نوید یک تحول ودگرگونی دارد
درست مپل کودکی که آب داخل چاله ای
را به بازی می گیرد.
من آقتاب زمستان را دوست دارم
چرا که در میان سرما به سراغ من می آید
من مهربانی را دوست دارم چرا که
محبت را هدیه و نیاز را تحسین می کند
من تو را دوست دارم چرا که این نوشته را
می خوانی ومی فهمی و به خاطرش
لبخند می زنی...