افسوس

روزگاری عشق پاکی به سینه داشتم

                             با عشق خود روزگار پر غمی داشتم

شرح حال عشق خود با بهار گفتم خزان آفرید

                             قصه عشقم به طوفان گفتم نالید و آرام آرمید  

قصه عشقم به  آسمان گفتم بغض کرد و بارید
 
                            قصه عشقم به شمع گفتم خاموش شد وسیاهی آفرید

شرح حال خود با هر که گفتم دلداریم داد

                                      
                            ولی افسوس که هنگامی که به تو گفتم خندیدی ورفتی....